Harlekin
Harlekin na klarnet solo (1975) Karlheinza Stockhausena to przykład utworu scenicznego, trwającego 45 minut, który łączy w sobie elementy teatralne i muzyczne. Nazwa kompozycji budzi skojarzenia z włoską komedią dell’arte i jej najbardziej charakterystyczną postacią – Arlekinem. Siedem części granych attaca ukazuje różnorodność charakteru postaci i muzyki zarazem, od motywów lirycznych, zabawnych po dramatyczne.
Der Traumbote [Marzyciel]
Der spielerische Konstrukteur [Zabawny konstruktor]
Der verliebte Lyriker [Zakochany liryk]
Der pedantische Lehrer [Pedantyczny nauczyciel]
Der spitzbübische Joker [Złośliwy żartowniś]
Der leidenschaftliche Tänzer [Namiętny tancerz]
Der exaltierte Kreiselgeist [Egzaltowany wirujący duch]
Karlheinz Stockhausen dedykował Harlekina utalentowanej klarnecistce Suzanne Stephens, z którą Barbara Borowicz pracowała nad tym utworem.
Obejrzyj krótki film:
Fragmenty recenzji
Barbara Borowicz nie tylko doskonale opanowała tekst muzyczny Harlekina, pełen karkołomnych figur, które w połączeniu z choreografią stają się jeszcze trudniejsze. Przede wszystkim udało się jej osiągnąć organiczną jedność dźwięku i gestu. Taniec Harlekina w jej wykonaniu był naturalny, pełen wdzięku, kokieterii i szczerej pasji.
Monika Pasiecznik ODRA nr 6 (czerwiec, 2017)
Znakomite umiejętności muzyczne i aktorskie zaprezentowała Barbara Borowicz w Harlekinie Karlheinza Stockhausena. Artystka w stroju Arlekina poruszała się po scenie w niewielkiej plamie światła, a rozbrzmiewający w półmroku dźwięk klarnetu, powtarzane formuły i rytualne zwroty muzyki Stockhausena mamiły i hipnotyzowały. Choć wykonanie podkreślało humorystyczny wymiar utworu, owa arlekinada ani na moment nie stała się błazenadą. Każdy ruch artystki był miękki, a mima w zadziwiający sposób łączyła przekonującą naturalność z emocjonalną konwencjonalnością i przerysowaniem charakterystycznym dla commedii dell’arte.
Krzysztof Stefański RUCH MUZYCZNY nr5 (maj, 2017)
Harlekin Karlheinza Stockhausena, 45-minutowy utwór dla tańczącej klarnecistki, który zabrzmiał przedostatniego dnia festiwalu, również wpisywał się w nurt performatywny (i „historycznie poinformowany”, bo kompozycja ma już ponad 40 lat!). Wykonawczyni, Barbara Borowicz, okazała się perfekcjonistką pod każdym względem, dając pokaz znakomitego aktorstwa w stylu commedii dell’arte i baletu, nie tracąc przy tym nic z doskonałego brzmienia.
Ewa Chorościan GLISSANDO (maj, 2017)