Harlekin

Harlekin na klarnet solo (1975) Karlheinza Stockhausena to przykład utworu scenicznego, trwającego 45 minut, który łączy w sobie elementy teatralne i muzyczne. Nazwa kompozycji budzi skojarzenia z włoską komedią dell’arte i jej najbardziej charakterystyczną postacią – Arlekinem. Siedem części granych attaca ukazuje różnorodność charakteru postaci i muzyki zarazem, od motywów lirycznych, zabawnych po dramatyczne.

Der Traumbote                                              [Marzyciel]

Der spielerische Konstrukteur                       [Zabawny konstruktor]          

Der verliebte Lyriker                                     [Zakochany liryk]

Der pedantische Lehrer                                 [Pedantyczny nauczyciel]

Der spitzbübische Joker                                 [Złośliwy żartowniś]

Der leidenschaftliche Tänzer                         [Namiętny tancerz]

Der exaltierte Kreiselgeist                            [Egzaltowany wirujący duch]

Karlheinz Stockhausen dedykował Harlekina utalentowanej klarnecistce Suzanne Stephens, z którą Barbara Borowicz pracowała nad tym utworem.

Obejrzyj krótki film:

Fragmenty recenzji

Barbara Borowicz nie tylko doskonale opanowała tekst muzyczny Harlekina, pełen karkołomnych figur, które w połączeniu z choreografią stają się jeszcze trudniejsze. Przede wszystkim udało się jej osiągnąć organiczną jedność dźwięku i gestu. Taniec Harlekina w jej wykonaniu był naturalny, pełen wdzięku, kokieterii i szczerej pasji.

Monika Pasiecznik ODRA nr 6 (czerwiec, 2017)

 

 Znakomite umiejętności muzyczne i aktorskie zaprezentowała Barbara Borowicz w Harlekinie Karlheinza Stockhausena. Artystka w stroju Arlekina poruszała się po scenie w niewielkiej plamie światła, a rozbrzmiewający w półmroku dźwięk klarnetu, powtarzane formuły i rytualne zwroty muzyki Stockhausena mamiły i hipnotyzowały. Choć wykonanie podkreślało humorystyczny wymiar utworu, owa arlekinada ani na moment nie stała się błazenadą. Każdy ruch artystki był miękki, a mima w zadziwiający sposób łączyła przekonującą naturalność z emocjonalną konwencjonalnością i przerysowaniem charakterystycznym dla commedii dell’arte.

Krzysztof Stefański RUCH MUZYCZNY nr5 (maj, 2017)

 

Harlekin Karlheinza Stockhausena, 45-minutowy utwór dla tańczącej klarnecistki, który zabrzmiał przedostatniego dnia festiwalu, również wpisywał się w nurt performatywny (i „historycznie poinformowany”, bo kompozycja ma już ponad 40 lat!). Wykonawczyni, Barbara Borowicz, okazała się perfekcjonistką pod każdym względem, dając pokaz znakomitego aktorstwa w stylu commedii dell’arte i baletu, nie tracąc przy tym nic z doskonałego brzmienia.

Ewa Chorościan GLISSANDO (maj, 2017)

© 2013 Barbara Borowicz
Wszystkie prawa zastrzeżone

Projekt i wykonanie:
  • „(...) Pracowałam z wieloma klarnecistami nad tym utworem [K. Stockhausen - In Freundschaft na klarnet solo] i uważam, że Jej poświęcenie, muzykalność i techniczne możliwości są na jednym z najwyższych poziomów z jakimi się spotkałam (...)”
    - Suzanne Stephens, klarnecistka (Stockhausen-Stiftung für Musik)
  • „(...) Posiada piękny, płynny dźwięk w całej skali klarnetu, a jej interpretacje równoważą finezję z balansem (...)”
    - Susane Newsome, wykładowca klarnetu z Sydney Conservatorium of Music – Australia
  • „(...) Partię klarnetu zagrała Barbara Borowicz, która oprócz wirtuozerii oczarowała publiczność swoją sceniczną osobowością. (...)”
    - Andrzej Wodziński
  • „(...) zaciekawiła słuchaczy niezwykłą lekkością gry, wirtuozerią, pełną emocjonalizmu frazą, paletą barw dźwiękowych a także przyjemnym, ciepłym brzmieniem klarnetu (...)”
    - Bumerang Polski – Polish Internet Magazine in Australia
  • „(...) zasłuchana publiczność trwała jak gdyby pod urokiem zarówno artystki, jak i instrumentu (...)”
    - Marianna Łacek, Puls Polonii (Sydney, Australia)
  • „błyszczący diament klarnetowego świata”
    - Varga Gabor, pierwszy klarnecista Hungarian Radio Symphony Orchestra – Hungary
  • „(...) Występ Barbary Borowicz na długo zachowam w swej pamięci. Wraz z innymi słuchaczami zostałem zauroczony niezwykłą lekkością i swobodą jej gry, elegancją i wirtuozerią oraz niezwykle wyszukaną paletą barw dźwiękowych, wydobywanych z pięknie brzmiącego instrumentu (...)”
    - Jerzy Laskowski